Pochodzi z południa Ameryki Północnej, z Florydy. Jest rybą ruchliwą, zupełnie niewymagającą. Sa­miec, szczególnie w porze tarła, jest bardzo piękny, lśniąco zielony, przy czym każda łuska jest pąsowo oblamowana. Ubarwienie samicy przypomina sza­chownicę, na płetwie grzbietowej ma ona ciemną plamę.

Te piękne karpieńcowate ryby zadowalają się także małym zbiornikiem, w którym jednak w stosunku do innych ryb są nieco wojownicze, zwłaszcza gdy bronią miejsca złożenia ikry, którą składają zawsze w ciepłej porze roku. W większym zbiorniku mogą uchodzić za ryby towarzyskie. Podłoże w akwarium robimy z niezbyt grubego piasku, w którym samce w porze tarła chętnie ryją. W kątach sadzimy gęste zarośla, możliwie z delikatnych pierzastych roślin: kabomba karolińska, moczarka argentyńska, nurza- niec, ludwigia i inne rośliny lubiące światło, lecz nie wymagające wysokich temperatur. Rośliny muszą dawać schronienie samicom przed natarczywymi zalotami samców.

Wymagania termiczne tych ryb są umiarkowane, 20-22°C. Należy jednak zapobiegać zbyt dużym spadkom temperatury. Jordanelka jest wrażliwa także na zbyt wysoką ciepłotę. Zatem szczególnie przy małym zbiorniku trzeba być dość ostrożnym, zwłaszcza chronić przed nadmiernym nasłonecz­nieniem. W żywieniu nie stawia dużych wymagań, jednak potrzebuje dodatku pokarmu roślinnego, zwłaszcza glonów. Dlatego akwarium dokładnie oczyszczone z glonów nie jest dla tej karpieńcowa- tej ryby odpowiednie. Jordanelki najlepiej jest trzy­mać parami. Obserwowanie ich w czasie tarła jest bardzo interesujące. Samiec kręci się wokół samicy, czasem goniąc ją dość gwałtownie, by wreszcie zniknąć razem z nią w gęstwinie roślin. Po złożeniu jaj samiec broni miejsca, gdzie zostały one złożone, nie opiekuje się jednak nimi zbyt troskliwie. Rodzi­ce nie troszczą się o wyklute potomstwo, ale nie pożerają go. Młodzież łatwo można podchować kar­miąc bardzo drobnym planktonem, suchym pokar­mem, żółtkiem jajka, mrożonym szpinakiem i glonami.